Ik ben een meesteresse is harde eisen met strenge zelfgedachten. Gelukkig heb ik al heel veel achter me gelaten hierin. Maar ergens heerst er nog altijd een geloofsovertuiging dat ik alleen maar dingen kan bereiken door hard te werken en niet achterover hangen. Want dan ben ik 'lui' en 'heb ik geen controle over de gang van zaken' en 'ben ik geen zakenvrouw' ... Oordeel na oordeel na oordeel. Dus zette ik maar een tandje bij. Werkte ik maar door. Ging te pas en on te pas dingen doen. Soort Tasmanian Devil mode. Daar is oprecht ook niets mis mee hoor. Want ik in dat soort fases meer werk verzetten dan sommige in een week voor elkaar krijgen.
Maar de fuel voor dat gedrag was veroordeling. En veroordeling zorgt ervoor dat je uit contact bent met wie je echt bent. Dan ben je eerder bezig met jezelf in een vakje van goed/fout te proppen. Ouch...
De afwijzing van jezelf
door jezelf incompetent te maken
door jezelf af te meten tegen een vage maatstaaf
over wat goed en fout is
is een van de grootste destructies van jezelf in deze tijd.
Dezelfde creatie modus kan ook vanuit een gevoel van waardering van mezelf. Dat ik op mezelf kan vertrouwen dat ik weet wanneer ik acties moet uitzetten, wanneer ik even terug kan trekken, dat ik mezelf kan vertrouwen in de handelingen en de keuzes die ik maak. Dat ik mild kan zijn naar mezelf in de keuzes die ik gemaakt heb. En niet met een wijzend vingertje sta naar alle vorige versies van mezelf. Maar mezelf waardeer voor de keuzes, inzichten en creaties die ik gekozen heb.
Dit betekent voor mij de controle los te laten. De controle om het goed te doen, de controle om fouten te maken te vermijden, de controle om de uitkomst af te dwingen, de controle om het tot in perfectie uit te voeren, de controle om niets te verliezen, de controle om mijn vrijheid te behouden, de controle om het om mijn manier te moeten doen. Man... Dat zorgt voor een hoop verstoringen in hoe ik eigenlijk wens te leven.
Dus... Mildheid. Mildheid naar mezelf. Wetende dat ik oprecht op mezelf kan vertrouwen. Wetende dat veroordeling mezelf kapot maakt. Wetende dat een milde hand veel vruchtbaarder is dan een strenge veroordelende kant naar mezelf.
Ik bloei op onder het licht van de mildheid van mijn gedachten. En zachte benadering, als een aai over mijn bol, een zacht kneepje in mijn schouder en een warme glimlach naar mezelf, voelt als thuiskomen. Thuiskomen naar mezelf in mijn eigen volledige potentie en zelfliefde.
Wat kies jij?