Ik ben een behoorlijke autonome vrouw. Ik verdien mijn eigen geld, regel de zaakjes rondom mijn praktijk, ben een alleenstaande moeder die part time de kinderen heeft, ik ben single. En Oh, wat was ik op zoek naar die autonomie. Ik had behoefte om die onafhankelijkheid op elk vlak van mijn leven te ervaren. Want vanuit die onafhankelijkheid kan ik staan vanuit mijn eigen kracht en potentie, zonder co-dependency op welke manier dan ook. Dat ik mijn eigen kapitein ben op mijn schip en alles tot elke spijker kan intichten zodat het voor mij en mijn lichaam werkt. Eigenzinnig dat ik ben 😉
Een tijd heb ik op het moment dat ik de verwachtingen en projecties ervoer de deur gelijk dicht gegooid om weer met hetzelfde gemak weer verder te gaan. Ik voelde me bedreigd in mijn gevoel van autonomie. Nu weet ik dat het een bescherming was en dat ik muren hoger dan de Berlijnse opwierp. Ik was bang om geclaimd te worden en dacht dat door de verwachtingen van anderen mijn vrijheid ontnomen werd, omdat als ik daar niet aan zou voldoen ik afgewezen zou worden. This was the fear talking... Ergens heb ik de conclusie getrokken dat ik niet sterk genoeg was om daarmee om te gaan en bang was om iemand boos te maken of te kwetsen. Daardoor durfde ik mensen hun belevingswereld niet toe te laten. En zag hun verwachtingen en projecties als bedreiging van mijn autonomie en zelfstandigheid.
Nu sta ik steviger in mijn belevingswereld, waardoor ik niet bang hoef te zijn voor de verwachtingen en projecties van anderen. Ik kan dat dan zien en waarnemen vanuit mijn eigen ruimte. En vanuit daar kan ik oprecht de keuze maken of iets voor me werkt of niet. Te bepalen als ik met iets door zou gaan juist een vernauwing zou creëren of een expansie zou creëren in mijn wereld. Of iets licht, leuk en fijn voelt of juist zwaar en benauwend. Ongeacht de situatie en hoe die eruit ziet kies ik altijd voor hoe het voor me zou zijn. Ik neem even een korte pauze en beeld het me in. Als ik dit kies hoe zou het dan over een jaar dan zijn? Als het zwaar voelt doe ik het niet. Vanuit respect naar mij en mijn wereld. En dat strookt helaas niet altijd met die verwachtingen en projecties van anderen ;-)
Op die manier leef ik in een wereld waarin iedereen op hun unieke manier mijn leven verrijkt en me up-lift. Waardoor mijn leven leuk, plezierig en magisch is. Er leuke dingen op mijn pad komen, nieuwe dingen, nieuwe ervaringen en nieuwe sensaties in mijn lichaam.
Hoe zou het zijn als je steeds opnieuw de keuze maakt om je te omringen met mensen die je leven verrijken? Waar wil je specifiek verrijkt mee worden? Mensen die je onvoorwaardelijk accepteren, lol hebben en in zijn voor gekkigheid? Denk daar eens over na. Wie in je leven nu past daar wel bij? En wie niet? En als je iemand ontmoet, check dan bij jezelf of diegene dan ook je verrijkt op een manier waar je behoefte aan hebt. Ook al lijkt het aan de buitenkant dat het macht, Weet jij of het daadwerkelijk zo is of niet. En baseer dan daarop je keuzes.
Een tijd heb ik op het moment dat ik de verwachtingen en projecties ervoer de deur gelijk dicht gegooid om weer met hetzelfde gemak weer verder te gaan. Ik voelde me bedreigd in mijn gevoel van autonomie. Nu weet ik dat het een bescherming was en dat ik muren hoger dan de Berlijnse opwierp. Ik was bang om geclaimd te worden en dacht dat door de verwachtingen van anderen mijn vrijheid ontnomen werd, omdat als ik daar niet aan zou voldoen ik afgewezen zou worden. This was the fear talking... Ergens heb ik de conclusie getrokken dat ik niet sterk genoeg was om daarmee om te gaan en bang was om iemand boos te maken of te kwetsen. Daardoor durfde ik mensen hun belevingswereld niet toe te laten. En zag hun verwachtingen en projecties als bedreiging van mijn autonomie en zelfstandigheid.
Veel onderzoek-plezier!